Brieven

In zijn column ‘Oog om oog met Trump’ (FD 25 januari) stelt Mathijs Bouman dat Europa hard terug moet slaan als Trump het spel hard speelt. Begrijpelijk, het gedrag van Trump is voor velen onacceptabel. Echter, de heer Bouman ziet een ‘klein’ probleem over het hoofd. De VS zijn onze beschermheren omdat de meeste Europese leden van de Navo, zoals Nederland, de defensie schromelijk hebben verwaarloosd. Nu Trump Poetin zo’n aardige mijnheer vindt, is het hoog tijd om defensie niet langer als sluitstuk van de nationale begrotingen te beschouwen en maar even te wachten met ruzie zoeken met Trump.

Aad van Krimpen

‘Het spel is klaar’, zegt staatssecretaris van Financiën Eric Wiebes. Eerst werd vorig jaar de boete op zwart vermogen verdubbeld naar 120%. En nu wordt de inkeerregeling geschrapt. Maar Wiebes heeft nog een hobbel te nemen voor het zover is. Nu wordt aan zwartspaarders die binnen twee jaar na het indienen van een onjuiste aangifte alsnog inkeren, geen boete opgelegd. Met de afschaffing van de inkeerregeling komt aan die ­situatie een einde. Kan dat zomaar?

Het Europees recht bepaalt dat geen zwaardere straf mag worden opgelegd dan die welke van toepassing was ten tijde van het begaan van de overtreding. Dat wordt het strafrechtelijk legaliteitsbeginsel genoemd, ook bekend als het ‘nulla poena’-beginsel. Tot een straf wordt ook een fiscale boete gerekend.

De overtreding betreft het indienen van een onjuiste aangifte. Voor 1 januari 2010 gold geen boete bij inkeer. Bij een rechtszaak in Noord-Holland naar aanleiding van een eerdere inkeerregeling wees de rechter de boete dan ook af. De vraag of de verhoging van het boete­percentage en de schrapping van de inkeerregeling effect zullen sorteren, is dan ook niet zo zeker als Wiebes de zwartspaarders wil doen geloven.

Maar zwartspaarders doen er verstandig aan niet langer te wachten met het aangeven van hun zwart vermogen. De recente ontwikkelingen zoals het groepsverzoek aan UBS om informatie te verstrekken en de ‘Panama Papers’ laten zien dat het niet een kwestie is van of, maar wanneer de Belastingdienst het zwart vermogen achterhaalt.

Dennis Evertsz, fiscaal advocaat bij Wintertaling Advocaten & Notarissen, Amsterdam

Het interview met Willemieke van Gorkum, directeur integriteit van DNB, (FD 25 januari) geeft onbedoeld op ontwapenende wijze een inkijkje in de zwakte van de toezichthouder en zijn remmende werking op vernieuwing in de financiële sector. Van Gorkum geeft in het artikel aan dat een trustkantoor waar je ontvangen wordt in een garage met zelf gebakken appeltaart, zich diskwalificeert. De financiële sector zit op vernieuwing te wachten en die begint vaak in garage­boxen en op zolderkamertjes. Bij de beoordeling van ondernemingen zou het in het DNA van de toezichthouders moeten zitten zich bewust te zijn van hun eigen vooroordelen. Net zomin als dat ze zich zouden moeten laten imponeren door indrukwekkende en dure gebouwen, waar de financiële sector nog steeds een te groot deel van zijn overtuigingskracht aan ontleent.

Benno Smit, Nieuwe Parklaan Family Office, Den Haag

In het FD van 26 januari 2017 wordt de betekenis van bossen in Duitsland voor natuur aan de orde gesteld (‘Natuur wint terrein op houthakkers in bosland Duitsland’). De daarbij geschetste teneur om houtproductie te verfoeien en omvormingen naar open landschappen en naar bossen, die vooral uit loofbomen en struiken bestaan, is herkenbaar in Duitsland en Nederland. De Nationale Parken in de alom bekende bosgebieden worden door deze toch wel erg eenzijdige opvattingen gekenmerkt. Dat heeft grote gevolgen voor natuur en houtvoorziening. Zowel in Duitsland als Nederland zijn al geruime tijd geleden beheermethodieken ontwikkeld waar de ecologische en economische functies van bossen gezamenlijk tot hun recht komen en waarbij de houtvoorziening een duurzame invulling krijgt. Helaas krijgen die methodieken te weinig kans om te worden toegepast.

Houtvoorziening is van groot belang voor toekomstige generaties. De dynamiek van het beheer levert daarbij bovendien bijzonder waardevolle natuurfuncties.

De oppervlakte duurzaam bos neemt wereldwijd af, terwijl in het overblijvende bos de aanwas sterk terugloopt. Dat heeft niet alleen gevolgen voor de toekomstige houtvoorziening, maar ook voor het vermogen van bossen CO2 vast te houden. Het wrange is bovendien dat bij nu optredende achteruitgang in kwaliteit van bossen gebruik wordt gemaakt van opbrengsten van hout waarvoor vorige generaties hebben gezorgd. Een deel van dat hout wordt dan ook nog eens als biomassa verstookt, zodat er steeds meer CO2 in de atmosfeer terechtkomt. De overblijvende bossen zijn niet in staat die extra CO2 vast te leggen.

Het artikel in het FD schetst derhalve een ontwikkeling waar toekomstige generaties geen baat bij hebben.

Leffert Oldenkamp, bosbouwkundige