Staatssecretaris Jetta Klijnsma van Sociale Zaken gaat samen met gemeenten bekijken of ze de knellende bijstandregels in de Participatiewet kan versoepelen. De 37 middelgrote gemeenten, verenigd in de G32, trokken eerder deze week al aan de bel over de enorme bureaucratische rompslomp rond de bijstand.
Begin dit jaar is de Participatiewet ingegaan, waarin wordt geregeld dat de bijstand, de sociale werkplaatsen en de Wajong voor jonggehandicapten worden samengevoegd tot één regeling voor de zogeheten 'onderkant van de arbeidsmarkt'. Gemeenten moeten sindsdien deze moeilijk bemiddelbare uitkeringsgerechtigden zo veel mogelijk aan de slag helpen in een reguliere baan.
Quotumregeling
Met de werkgeversorganisaties is tegelijkertijd afgesproken dat zij zo veel mogelijk 'gewone arbeidsplaatsen' gaan regelen voor de zwakste groepen met de grootste afstand tot de arbeidsmarkt; tot 2016 in totaal 125.000 plekken waarvan 25.000 bij de overheid. Als het bedrijfsleven niet genoeg werkplekken creëert voor deze arbeidsgehandicapten, gaat een quotumregeling gelden mét boetes per 'ontbrekende' gehandicapte.
Probleem hierbij is dat de gemeenten de werkgevers wel voldoende Nederlanders met een arbeidshandicap moeten leveren. De beperking moet worden vastgesteld, net als de daarbij behorende 'loonwaarde' van de desbetreffende werkzoekende. Dit gebeurt bij uitkeringsinstantie UWV, die een rapportage over de arbeidsgehandicapte maakt én daarmee bepaalt hoeveel subsidie een werkgever krijgt voor het in dienst nemen van deze persoon.
Regelcircus
De gemeenten moeten dit ook weer administreren en dit alles kost veel tijd. Dinsdag zei de Eindhovense wethouder economie Staf Depla het een 'regelcircus' te vinden. Volgens hem kost dit zijn gemeente de komende paar jaar alleen al € 750.000. 'Landelijk spreek je al snel over € 30 mln tot € 40 mln per jaar', zei hij in het AD. Hij sloot zich aan bij de 37 middelgrote gemeenten die menen dat ze duizenden uitkeringsgerechtigden extra aan een baan kunnen helpen als de bureaucratie wordt beperkt.
Donderdagavond zei Klijnsma desgevraagd tegen het FD dat zij woensdag heeft gesproken met de wethouders in de 35 'arbeidsmarktregio's'. Daar is afgesproken dat zij samen een vermindering van de administratieve rompslomp gaan onderzoeken. Ze heeft er oog voor dat gemeenten de hun bekende werkzoekenden en de hun bekende werkgevers snel willen koppelen, maar wijst erop dat het bepalen van de loonwaarde wel een nuttig instrument is.
Laag hangend fruit
'Ik wil niet dat gemeenten uitkeringsgerechtigden die niet tot de doelgroep behoren en geen grote afstand tot de arbeidsmarkt hebben, bemiddelen naar de 100.000 extra banen voor arbeidsgehandicapten. Die zijn niet voor hen bedoeld en werkgevers moeten zo niet even de gemakkelijk inzetbare werklozen er tussenuit kunnen plukken,' aldus de staatssecretaris tegen het FD. Ze kan in dat geval ook niet goed bepalen of de bedrijven wel voldoende werk maken van hun belofte om de 100.000 extra banen voor moeilijke doelgroepen te creëren.
Om te kunnen reageren moet u ingelogd zijn.
8 reacties
Ik verbaas me er nog steeds over dat er aan de ene kant zoveel mensen een uitkering krijgen die geen werk kunnen vinden, en aan de andere kant de werkdruk bij sommige instanties bedrijven zo hoog is omdat er niet meer geld is voor personeel. Kunnen we daar niet wat flexibeler mee omgaan? Die uitkering is toch al betaald, voor een klein beetje extra kunnen deze mensen aan het werk om anderen te ontlasten of extra klussen doen die anders blijven liggen. Koffiedames, concierges, straat- en plantsoenonderhoud, licht administratief werk, een vriendelijke glimlach en tijd voor een praatje. Iedereen blij.
ha, ha, ha, met de mond bureaucratie bestrijden en onderwijl gewoon meer regels bedenken die als zand tussen de raderen wordt gestrooid. maar ja, dat is echt het enige wat ze kunnen bedenken.
Zolang elke gemeente zijn eigen regels/beleid mag bepalen zal er niets veranderen.
Goede reactie mevrouw Meijerink!
Het probleem is dat de loonwaarde cq de theoretische verdiencapaciteit centraal staat. Er is echter niet 1 werkgever die een aanvullende uitkering als motivator ziet om iemand in dienst te nemen. Wat aangeboden moet worden is iemand die beschikt over vaardigheden die een werkgever kunnen interesseren. Daarna komt pas de verdiencapaciteit in beeld. (bv max 20 uur kunnen werken, of 30 uur op halve kracht, de mogelijke extra begeleiding etc. etc.)
Niemand, maar dan ook helemaal niemand zit te wachten op een persoon met een beperking, die weinig kennis en kunde meebrengt en ook nog eens vanuit pampering, een rozig toekomstbeeld heeft. DAT moet eerst bijgesteld worden.
Ik gun mensen met beperkingen een baan. Dan moet eerst geinvesteerd worden in een echt helder zelfbeeld, kennis en kunde. DAT kunnen (gemiddelde) ambtenaren absoluut niet.
Het echte antwoord ligt in het drastisch verkorten van de werkweek totdat er een situatie ontstaat van een nagenoeg volledige werkgelegenheid. De voordelen zijn duidelijk: De onderhandelingspositie van de werknemers en daarmee het instrument bij uitstek voor een vermogensherverdeling wordt hersteld. Het aantal bijstandstrekkers gaat drastisch omlaag en er komt voor iedereen tijd vrij voor andere belangrijke zaken in het leven zoals het absoluut noodzakelijke levenslang leren,vrijwilligerswerk in al zijn vormen en, voor gezinnen,weer eens tijd voor de kinderen.Daarnaast kunnen er nogal wat premies en belastingen omlaag door het verminderde beroep op de sociale wetgeving.
Ongetwijfeld zal er enige discrepantie ontstaan tussen vraag en aanbod waar het gaat om de schaarse beroepen maar dat wordt vanzelf gecorrigeerd door het loonverschil wat dan ontstaat en verdere arbeidsdeling. Het doormodderen zoals het nu gaat met enerzijds een leger overspannen ambtenaren en anderzijds een leger bijstandstrekkers die gek worden gemaakt met sollicitatieverplichtingen naar banen die er niet zijn wordt natuurlijk onhoudbaar en onbetaalbaar zeker nu er 160.000 klanten extra voor de bijstandswet onderweg zijn.
Te vrezen valt dat echter dat simpele oplossing van arbeidstijdverkorting vooral wordt tegen gehouden door de 1% van de bevolking welke inmiddels 60% van het totale Nederlandse vermogen in handen heeft en vrezen voor de 60% die het met 1% moeten doen.
De arbeidstijdverkorting, heer Koornneef, zal bijdragen kunnen leveren. Echter; wat blijft is, dat je (zeker met een handicap van welke aard dan ook), meerwaarde moet kunnen bieden. DAT zou minimaal de verplichting moeten zijn om een uitkering te houden; kennis en kunde opdoen.
@ Hr. Hartman,
Volkomen met u eens en dus zullen er ook didactische mogelijkheden moeten komen en uiteraard de tijd om daar gebruik van de kunnen maken. Wat betreft degenen die door handicaps of vergelijkbare zaken niet de mogelijkheden hebben om daar gebruik van te maken zal altijd een sociaal vangnet noodzakelijk zijn. Het zal ook duidelijk zijn dat dit nooit om de aantallen kan gaan die nu wel inzetbaar,
maar door het gebrek aan banen, op een uitkering zijn aangewezen. Juist om die groep geactiveerd te krijgen is een arbeidstijdverkorting bedoeld.
Reactie niet ok? Meld misbruik bij de redactie.