‘De belangrijkste karaktertrek die Max en zijn vader Jos gemeen hebben is dat ze maar één ding willen: winnen. Beiden zetten alles op alles om dit doel te bereiken, want een Verstappen kan niet tegen zijn verlies. Op het circuit is Max duidelijk beter dan zijn vader en daar beledig ik Jos niet mee. Hij is het volmondig met me eens. Een ander verschil: zijn zoon heeft een zachtaardiger karakter. Ik krijg een schizofreen gevoel als ik hem in zijn auto zie, want dan verandert die vriendelijke jongen in een beest.’

‘Max en ik kwamen elkaar voor het eerst tegen op een circuit in Spanje, nu bijna drie jaar geleden. Je moest blind zijn wilde je daar niet zien hoe goed dit ventje is. Ik wist meteen: hij moet doorgroeien naar de Formule 3 en dan het liefst in ons team. Daarop ben ik met Jos en Max gaan praten. Het scheelde natuurlijk dat zijn vader en ik elkaar al jaren kennen. Toch hoorden we pas op het laatste moment dat hij bij ons zouden tekenen.’

‘We werkten soms nachten door om Max’ wagen van het beste materiaal te voorzien, maar wat hebben we genoten van het seizoen dat hij bij ons reed. Ook zorgde zijn komst ervoor dat later Mick Schumacher zich bij ons team voegde. En je deelt natuurlijk de liefde voor het racen. Die autoliefde heb ik al van jongs af aan, je kunt stellen dat ik met benzine in het bloed ben geboren. Mijn grootvader had een garage, waar ik in mijn jeugd altijd rondliep. De olielucht en het geluid van draaiende motoren: ik kreeg er een kick van. En nog steeds.’

‘Als ik terugkijk kan ik concluderen dat de dingen in je leven lopen zoals ze moeten lopen. Zo zijn Huub Rothengatter (coureur en later manager van Jos Verstappen, red.) en ik toevallig allebei in dezelfde plaats geboren en ook nog eens een paar straten bij elkaar vandaan. Toen hij carrière als coureur maakte en een monteur zocht, kwamen we dus al snel met elkaar in contact. Huub ging vervolgens racen bij VAR, regelde later de zakelijke kant en ik bleef voor de techniek zorgen. We zijn nu veertig jaar verder en hebben als team veel bereikt. Met als voorlopige hoogtepunt dat we vorig jaar dankzij een investeerder konden verhuizen naar het voormalige pand van Spyker in Zeewolde. Dankzij Joey Mawson in ons Formule 4-team, een Australische coureur, maken we bovendien dik kans dit jaar kampioen te worden.’

‘Sinds mijn tienerjaren heeft de racewereld een enorme professionalisering doorgemaakt. Mensen zetten vroeger zelf hun auto in elkaar, daar kwam nauwelijks wetenschap aan te pas. Op veel circuits hadden we niet eens een overkapping, dus ik stond ook in de regen aan auto’s te sleutelen. Lang niet alles wat coureurs deden werd vastgelegd. Nu maken mensen opnamen met hun telefoon. Dat heeft een keerzijde, want ik kan me soms ergeren aan die houding om mensen meteen neer te sabelen bij een verkeerde uitspraak. Natuurlijk, dat Max in Spa zei dat hij alle Ferrari’s van de weg rijdt is niet verstandig, maar dan denk ik: het is nog zo’n jonge hond.’

‘Sinds Max bij de Formule 1 zit komen we elkaar nog af en toe tegen. Dan voelt het meteen vertrouwd, want hij is geen spat veranderd. In zijn carrière ben ik puur de baas van de stal waar hij reed, want naast Max zelf is er één persoon aan wie we zijn prestaties te danken hebben: Jos. Eindeloos hebben ze samen getraind. Max werkt overigens ook hard als hij niet achter het stuur zit. Dan kijkt hij naar de data uit zijn auto. Hij bestudeert iedere afgelegde millimeter, want een Verstappen vindt dat het altijd beter kan.’

‘Ik kom niet uit een racefamilie, zoals Max. Mijn ouders gingen ervan uit dat ik een sociaal dienend vak zou gaan beoefenen, maar dat veranderde toen ik als puber in de jaren zestig op tv de Engelse Grand Prix zag, met iconen als Jim Clark en Graham Hill. Ik werd er volledig door gegrepen en besloot auto-ontwerper te worden. Uiteindelijk werd dat het verbeteren van banden. Auto’s hebben sindsdien altijd een belangrijke rol in mijn leven gespeeld. Mijn vrouw, Annemiek, en ik leerden elkaar zelfs kennen tijdens een race. Samen sleutelen we graag aan auto’s en ik rijd races met oldtimers.’

‘De familie Verstappen ken ik nu bijna dertig jaar. Ik had in 1988 een nieuwe band ontwikkeld en Jos, die op het circuit van Genk werkte, was een aandachtig toeschouwer tijdens het testen. Tijdens de eerste race waar deze nieuwe band werd ingezet was het Jos die ermee won. Sinds dat moment adviseerde ik hem welk rubber hij het best kon gebruiken en hielden we contact.’

‘Om Max op de plek te krijgen waar hij nu staat hebben hijzelf en zijn familie offers moeten brengen, zoals de tijd die in het racen ging zitten en het risico dat hij het beoogde niveau niet zou halen en daarmee een deel van zijn jeugd zou opgeven. Ook waren er aanzienlijke kosten; het gezin betaalde alles zelf, want tot drie jaar geleden was Max een nobody buiten de kartwereld.’

‘Daarnaast is de racewereld geen gemakkelijke omgeving. Er is onderlinge afgunst en je moet zeker als beginnend coureur stevig in je schoenen staan. Je komt dan echt niet per privéjet bij tests op buitenlandse circuits. Max deed dat met een busje. Duizend kilometer heen en duizend kilometer terug. Hoe hoger de klasse, hoe meer je van huis bent en dat betekent dat je steeds van hotel naar hotel gaat. Dat zien de kijkers niet. Die zien alleen de showkant van de Formule 1, een soort Hollywood. Sommige coureurs verliezen zich daarin. Ik hoop dat Max de rustige, aardige jongen blijft die ik ken. Daar heb ik vertrouwen in, want hij heeft van huis uit een solide basis en zijn team begeleidt hem goed.’

‘Maar ik kan niet ontkennen dat alles wel heel snel gaat; sinds zijn overwinning in Barcelona afgelopen mei heerst er een nationale racekoorts. Hoe ver ik denk dat Max het gaat schoppen? Ik zei het al toen ik hem zag karten: hij wordt de eerste Nederlander die een Grand Prix wint én de wereldtitel binnensleept. Dat eerste is al gelukt en dat tweede kan er ook van komen, mits hij met het beste materiaal rijdt. Ik ben er zeker van dat als Max dit seizoen in een Mercedes had gezeten hij al om de wereldtitel zou strijden. Onder de vlag van Red Bull is die kans nu kleiner. Gelukkig hebben we nog even; Max komt nog maar net kijken.’

Jumbo-topman en autosportliefhebber Frits van Eerd leerde Max al kennen in de kartsport en besloot de coureur aan zijn supermarktketen te verbinden. Hij sponsort Max sinds 2015.

Richard Pex,een goede vriend van Jos, is praktisch Max’ peetvader. Het was deze Limburgse dakdekker met drie kartende zoons die Max, toen vijf jaar oud, voor het eerst in een kart plaatste.

De racesimulator waar Max op traint is voor hem gemaakt door het bedrijf Playseat, van Fernando Smit uit Doetinchem. Er horen drie schermen bij voor de beste rijbeleving.

Max heeft zich aan diverse bedrijven verbonden, zoals horlogemaker TAG Heuer, softwarebedrijf Exact en bouwmarkt Hornbach. Als mogelijke nieuwe sponsor wordt Heineken genoemd.