Geen stromend water. Geen wc. Geen elektriciteit. Geen koelkast. Geen winkels. Geen boeken. Geen scholen. Geen wifi. Geen dagen van de week. Geen kalender. Geen leeftijd. Geen nationaliteit.

De Bajau, die leven op de Filipijnen en in Indonesië en Maleisië, hebben een heleboel niet, maar wel iedere dag de tijd om te vissen, te zwemmen en te lachen. De Bajau zijn zeenomaden. Vijftig jaar geleden woonden ze nog op woonboten, nu veelal in huizen op palen in zee. Het leven speelt zich af op het water. Kinderen kunnen eerder zwemmen dan lopen. Alleen de laatste rustplaats is aan wal.

De Bajau leven van vis en schelpdieren, die de mannen op allerlei manieren boven water halen, met hengels, met netten, maar ook duikend tussen het koraal, jagend met een speer. De Bajau hebben geleerd minutenlang onder water te blijven. Tegenwoordig duiken ze ook met een soort tuinslang, die via een compressor aan boord van hun boot voor zuurstof zorgt.

Het lijkt een zorgeloos leven in een paradijselijke omgeving. Maar de Bajau verarmen en leiden een marginaal bestaan, door het verlies van hun visgronden en de concurrentie van professionele vissers. Hun geschiedenis is er een van vervolging, piraterij en religieus geweld. Vanwege hun stateloosheid kunnen ze hun kinderen niet naar school sturen.

Hier en daar zoeken Bajau een nieuwe toekomst aan de wal. Met wisselend succes. Het duiken naar muntjes die toeristen overboord gooien, is een van de nieuwe middelen van bestaan.

Lees meer in FD Persoonlijk, het weekendmagazine van Het Financieele Dagblad over mensen, lifestyle, kunst, cultuur, mode en reizen.