Edwin Florès (47) is een macho met een mandje. Bruinverbrande kop, grijs ringbaardje, wit T-shirt en een broek met extra zakken. Florès is wildplukker en tuinder, imker, varkenshouder, een buitenmens. Daar heeft hij zijn beroep van gemaakt. Hij verdient er goed aan, zijn kennis van de eetbare natuur is hot en hip, zijn boeken lopen als een trein, maar daar kan hij niks aan doen. Hij was altijd al een natuurjongen.

Zijn paradijs ligt in Ressen, bij Arnhem. Een driehoekig stuk land dat hij helemaal naar zijn hand heeft gezet. Keurige vakken voor de groenten en de kruiden die hij kweekt voor de Amsterdamse kok Ron Blaauw en diens Gastrobar. Een hok voor de varkens. Een weitje en een kippenren. Deze lente had Florès een lam dat door de moeder was verstoten. Om de paar uur moest hij het tussen zijn benen klemmen, flesje omhoog, anders kreeg het niet genoeg binnen. Maar ’s nachts eruit voor zo’n beestje, daar begint hij niet aan.

Hij woont niet in Ressen, maar in Amersfoort, bij zijn vriendin. Voor de cursisten heeft hij een ecotoilet gebouwd – een ton met stro in de diepte, meer is het eigenlijk niet, maar het werkt en het is milieuvriendelijk. In zijn eigen schuur heeft hij wel stromend water en een douche waar je in kunt dansen.

Workshops paddenstoelen zoeken, wildplukken op sterrenniveau, vitaliteitstrainingen met yoga, cursussen natuurlijk leiderschap, bedrijfsrondleidingen van kop tot staart, hij heeft een breed palet in de aanbieding. Ook leuk voor bedrijfsuitjes en vriendenclubs. Maar de flessen bier gaan tegenwoordig niet eerder open dan dat de eerste worsten gedraaid zijn. Anders staan ze na een uur al tegen de bijenkasten te pissen, of donderen ze in de sloot. Dat wil hij niet meer hebben.

De wildplukkers neemt hij meestal mee naar Park Sonsbeek, dat zo’n beetje zijn achtertuin is. Daar groeien pinksterbloemen en Japanse duizendknoop in de lente, waterkers en wilgenroosjes in de zomer, mispels en taxusbessen in het najaar, en fluweelpootjes en klitwortels in de winter. Hij heeft eigenhandig daslook aangeplant in Sonsbeek. Het groeit uitbundig in zo’n beetje ieder Amsterdams stadspark, en hij heeft altijd een schep in zijn auto. Daar mogen de Arnhemmers toch ook lol van hebben?

Twintig verschillende soorten laat hij de mensen zien. Meer onthouden ze toch niet. Het belangrijkste is dat die lekker zijn. Kan best dat iedereen zweert bij weegbree, het is heel gezond, maar niet te vreten. Een mooi gezicht is het als zijn cursisten voor het eerst van hun leven een bloemblad van de magnolia in hun mond steken en ontdekken dat het naar gember smaakt. Al heb je er altijd wel een paar tussen zitten die denken het beter te weten. Die beweren dat je een biefstukzwam zo kunt bakken. Dan smaakt-ie hartstikke zuur! Een biefstukzwam moet je eerst een nacht in melk weken.

Meer informatie

Gerard Wagemakers maakte eerder voor FD Persoonlijk de portretten bij de serie Verlies: gerardwagemakers.nl.
 Voor informatie over de cursussen van Edwin Florès: casaforesta.nl

Na de pluk koken de cursisten samen in Ressen. Maken ze rabarber van Japanse duizendknoop, pesto van zevenblad, quiche van berenklauw en brandnetelsoep. Glaasje vlierbessensiroop erbij, of wijn. Dan zitten ze rond de barbecue, met een karbonade van eigen beest. Ja, hij eet zijn varkens, daar zijn ze voor. Van zijn lievelingsvarken heeft hij wel de schedel bewaard, dat was zo’n geweldig leuk beest.

Bij het afscheid kopen de meesten zijn boek. Hij schrijft er dan iets leuks in, ter herinnering. ‘Zoek en je zult vinden’, dat doet het altijd goed. Op weg naar de uitgang komen ze langs zijn kippen. Ayam Cemani, oorspronkelijk uit Indonesië, net als hij. Vandaar zijn achternaam, met koninklijke toestemming verkregen.

Edwin Florès haalt voor iedere gast een ei onder zijn kippen vandaan. Verser bestaat niet.

Met dank aan Adriënne Hoogstede.

Lees meer in FD Persoonlijk, het weekendmagazine van Het Financieele Dagblad over mensen, lifestyle, kunst, cultuur, mode en reizen.