Mikel Pouw wilde graag 'koninklijk' worden met zijn horecaslagerij Nice to Meat. Zijn bedrijf heeft diepe historische wortels én leverde in het verleden ook daadwerkelijk aan het hof. Maar het liep vast op een foute berekening. 'Ach, zei ik nog, één jaar ernaast, dat zal niet zo’n probleem zijn, toch?'
Het was lastig. Het team van Nice to Meat dat de oprichtingsakte van het bedrijf zocht, kwam er niet uit. Ergens moest toch een bewijs zijn dat de horecaslager uit 1894 stamde en dus in 2019 125 jaar bestond. Niet onder de naam Nice to Meat, maar als Slagerij Reijnder de Bruin uit de Van Woustraat in Amsterdam, de rechtsvoorganger.
Met het bewijs van het 125-jarig bestaan in handen kon Nice to Meat het predicaat Koninklijk aanvragen. Dat wilde eigenaar en algemeen directeur Mikel Pouw graag.
Maar zijn team kwam niet verder bij het Stadsarchief Amsterdam, en bij de Kamer van Koophandel van de stad. Geen oprichtingsakte. Pouws mededirecteur Fred de Blanken ging zich er mee bemoeien. Hij bedacht dat het historische document misschien in het Provinciaal Archief in Haarlem te vinden was. Dus toog De Blanken in het late voorjaar van 2019 naar Haarlem om met ‘de lieve mensen van het archief' dozen uit de 19de eeuw door te ploegen.
De antecedenten van de Pouws waren onderzocht, de accountant had de cijfers gecontroleerd, alle formulieren waren ingevuld, en toen kreeg Mikel Pouw in de auto een telefoontje van vanuit het archief in Haarlem. ‘Fred riep: Ik heb de akte! Ik moest bijna huilen. Alleen, zei Fred, het oprichtingsjaar is niet 1894, maar 1893. Dus we bestaan 126 jaar, en niet 125 jaar.'
'Ach, zei ik nog, één jaar ernaast, dat zal niet zo’n probleem zijn, toch? Misschien was het eind 1893, begin 1894.’
Dat bleek naiëf. De tegenslag volgde niet veel later, juni 2019. Een mail van de gemeente, de instantie die de aanvraag voor het predikaat Koninklijk verwerkt: “We kunnen uw aanvraag niet honoreren”. Een bedrijf kan alleen een aanvraag indienen als het 100 of 125 jaar bestaat of een verdere veelvoud van 25. Pouw: ‘Ik heb heel hard gevloekt hier in mijn kantoor. Alles klopte, behalve het jaartal. ’
‘Ik heb heel hard gevloekt, hier in mijn kantoor. Alles klopte behalve het jaartal’
Daar ging de droom. 'Nog 24 jaar wachten!'
Mikel Pouw had in 1994, samen met zijn broer Patrick, Slagerij de Bruin overgenomen. Hij was al leverancier van de betere restaurants en met het netwerk van De Bruin kwam hij definitief in de top van de horeca terecht. Zijn bedrijf levert de beste kwaliteit vlees, onder meer origineel Wagyu-rundvlees uit Japan. Hij doopte het bedrijf om tot Nice to Meat, naar de reclameslogan die De Bruin voerde. Maar juridisch was Nice to Meat hetzelfde bedrijf als Slagerij Reijnder de Bruin uit de Van Woustraat, opgericht in 1894. Mikel Pouw wist zeker dat het bedrijf uit dat jaar kwam, want bij de gesprekken over de overname 'zeiden ze tegen me dat het het 99ste jaar was van het bedrijf.’
Pouw had een aantal redenen om zijn bedrijf koninklijk te krijgen. Om te beginnen zou het een bekroning zijn voor zijn huidige medewerkers ‘en vooral ook al die generaties van De Bruin.’ En ook de hele sector kon wel die erkenning gebruiken, want ‘vlees heeft het niet makkelijk’.
De kroon zou ook een eerbetoon zijn aan zijn vader, de man die Mikel als jochie in zijn slagerij in de Kinkerstraat in de jaren tachtig in Amsterdam-West liefde voor vlees had bijgebracht. Zijn vader liep tot halverwege vorig jaar nog een paar keer per week door de moderne fabriek van Nice to Meat, links en rechts een praatje makend met het personeel. Maar vorig jaar werd hij ziek en was het maar zeer de vraag of hij einde van het jaar zou halen. Mikel had voor hem graag letterlijk en figuurlijk de kroon op het werk gezet.
En eerlijk is eerlijk, Nice to Meat was eigenlijk al hofleverancier. Ze leverden vlees voor de feestelijkheden rond de troonswisseling van Beatrix en Willem Alexander – de bedankbrief van de hofmaarschalk siert de gang van het bedrijf. En in een verder verleden had prins Bernhard persoonlijk naar De Bruin gebeld om zijn complimenten te maken over de speenvarkens die de Amsterdamse slager had geleverd.
Dus dat predicaat Koninklijk zou eigenlijk een abc’tje moeten zijn.
Nee dus.
Met de mail van de gemeente (“We kunnen uw aanvraag niet honoreren”) konden ook de plannen de prullenbak in, die Pouw had om de verheffing tot de koninklijke stand te vieren. ‘Ik wilde het aangrijpen voor een goednieuwsshow over vlees, te laten zien dat we met onze kwaliteit al 125 jaar bestaan en ook de komende 125 jaar er zullen zijn.’
Pouw zat voor de viering al achter de Turkse kok Nusret Gökce aan, de man die met zijn goede looks en eigen stijl van zout strooien als Salt Bae beroemd is geworden op YouTube. ‘Nusret houdt zich schuil, maar ik zou hem wel opgespoord hebben, dat kan ik wél’, zegt Mikel met de nodige zelfspot.
‘Een nieuwe poging bij 150 jaar? Zeker. Dan zullen onze kinderen het moeten doen’
Ook had hij een Europese steak challenge gepland. Ruimte genoeg voor een rij grote barbecues bij Nice to Meat op het industrieterrein in Almere Poort.
Die plannen kan hij dus allemaal opbergen. Maar dan zit hij nog met zijn huidige briefpapier en vrachtwagens. Daar staat met grote letters 'Sinds 1894' op. ‘Ach, een leugen klinkt zo hard, het is hoogstens een beetje misleiding.’ Hij heeft even overwogen om de auto’s opnieuw te beletteren, maar dat loopt te veel in de papieren.
Misschien is het vervelendste aan de kwestie wel dat Mikel na de misser met het jaartal meteen zijn aandacht moest verleggen naar zijn vader. Die werd zieker en zieker en stierf begin december. Pouw had hem graag in zijn laatste weken of maanden willen verrassen. ‘Het zat er niet in.’
Dus een nieuwe poging bij het 150-jarig bestaan? Zeker. ‘Maar het is maar de vraag of mijn broer Patrick en ik er dan nog zijn. Dus zullen onze kinderen het moeten doen. Als ze er maar op tijd mee beginnen.’
